Po pierwsze: biega i skacze

Większość trzylatków biega, potrafi przeskoczyć przeszkodę, zejść po schodach, nawlec na sznurek duży koralik. Maluchy w tym wieku uwielbiają harce. Oczywiście jedne dzieci są sprawniejsze, inne mniej, jednak dzieci w tym wieku powinny już sprawnie się poruszać i umieć korzystać z urządzeń na placu zabaw. Jeśli twoje dziecko jest mało sprawne fizycznie:

• wspieraj je i pokaż mu jego mocne strony- najważniejsze, by w siebie wierzyło, bo postawa „i tak się nie uda” tylko pogłębia problem,
• proponuj zabawy ruchowe, które mu się podobają- maluch, który nie lubi biegać, być może chętnie będzie tańczył albo kopał piłkę,
• nie podnoś poprzeczki zbyt wysoko- lepiej nie stawiaj dziecka przed zadaniami, które je przerastają, bo szybko się zniechęci i z zabawy nic nie wyjdzie.

Tak nie rób! Obserwuj dziecko uważnie, ale nie porównuj je do rówieśników. Takie słowa ranią i wbrew pozorom nie mobilizują do działania.

Po drugie: trzylatek koncentruje się

Większość trzylatków potrafi się skupić tylko przez kilka, kilkanaście minut. I tyle wystarczy. Jeśli twój maluch ma kłopot z koncentracją:

• nie rozpraszaj go- trudno się skupić na puzzlach czy rysowaniu, gdy wokół są porozrzucane zabawki, gra telewizor i ktoś ciągle przerywa,
• chwal za dokończenie zadania- nieważne, czy chodzi o posprzątanie zabawek, narysowanie kółka czy zbudowanie wieży z klocków. Najważniejsze, że zadanie zostało wykonane do końca,
• czytaj mu książki- to bardzo rozwija umiejętność koncentracji,

Po trzecie: 3 latek próbuje się samodzielnie ubierać

Nie martw się, twój maluch nie musi jeszcze umieć ubrać się od stóp do głów. Chodzi o to, by nie czekał, aż ktoś go obsłuży. Powinien już wiedzieć (i na pewno to wie), na jakie części ciała zakłada się poszczególne elementy garderoby, i próbować, próbować, próbować. Jeśli ma z tym kłopoty:

• pomagaj, pokazuj, ale nie wyręczaj- jak wiemy, dziecko potrafi długo celować nóżką w nogawkę, ale kiedyś musi się nauczyć zakładać spodnie samodzielnie. Jeśli ma z czymś duże kłopoty, pomagaj, ale tylko trochę, np. wciągnij skarpetkę na nóżkę do połowy i poproś, by malec dokończył zadanie,
• nie popędzaj- ale za to mobilizuj. To jest lepsze!
• wybieraj „proste w obsłudze” ubranka- buty na rzepy, bluzy z dużymi otworami na głowę, spodenki na gumce – to naprawdę ułatwia naukę.

Po czwarte: trzylatek powinien umieć rozstać się z mamą

Dziecko w tym wieku powinno już rozumieć, że rozstanie z mamą nie oznacza końca świata, bo ona przecież wraca. Maluchy, których mamy pracują, rozumieją to już dobrze. Trudniej tym, które dotąd były z nimi nieustannie. Jeśli twój malec nie opuszczał cię dotąd nawet na chwilę:

• przyzwyczajaj smyka do rozstań- zostawiaj go na trochę pod opieką babci, dziadka, opiekunki itd. Na początku na pół godzinki, potem na całą, dwie, a na koniec na wieczór. Dzięki takiemu treningowi zrozumie, że rozstanie to nic strasznego i że zawsze po niego wracasz,
• przekonaj samą siebie, że to jest dla niego dobre- niektóre mamy tak naprawdę wolałyby, by ich pociechy wciąż były małe i uczepione ich spódnicy. W efekcie zarażają swoje „maleństwa” własnymi lękami.

Jak przygotować swoją pociechę do rozłąki, wymagań i zasad panujących w przedszkolu?

• Przychodźcie na przedszkolny plac zabaw. Pozwólcie oswoić się dziecku z budynkiem przedszkola oraz przedszkolnym ogrodem; stwórzcie sposobność, by  obserwowało, jak bawią się dzieci, które są już przedszkolakami.
• Opowiedzcie dziecku, jak to było, gdy sami byliście przedszkolakami. Przedstawcie przedszkole jako miejsce przyjazne, pełne zabawy i ludzi, którzy są przyjaźni. Mówcie o tym, jak wspaniale wspominacie czas spędzony w przedszkolu. Jeśli dziecko ma świadomość, że rodzice lubili przedszkole, nie będzie się go obawiało, a wasza postawa wzmocni jego przekonanie, że każdy chce być przedszkolakiem.
• Nauczcie dziecko piosenki lub wierszyka o przedszkolu. Poczuje się ono pewniej, gdy dowie się od was, że w przedszkolu nauczy się ich o wiele więcej. Wytłumaczcie, że zdobywanie wiedzy jest bardzo ważne, bo pozwala lepiej zrozumieć otaczający świat i ludzi, a panie w przedszkolu potrafią zrobić to doskonale.
• Zaproponujcie dziecku, by pobawiło się z Wami w przedszkole. Pobawcie się z nim, zorganizujcie mini zajęcia dydaktyczne, poćwiczcie czynności samoobsługowe, połóżcie się na godzinkę po obiedzie, tak jak to jest w czasie poobiedniej drzemki, obejrzyjcie z dzieckiem bajkę, zjedzcie podwieczorek. Jeśli zapoznacie malucha z nowym rytmem dnia, łatwiej mu będzie przystosować się do nowych reguł.
• Pozwólcie wybrać dziecku zabawkę, która razem z nim pójdzie do przedszkola. Niech ma towarzysza, któremu może opowiedzieć o swoich smutkach lub radościach. Da mu to poczucie bezpieczeństwa, będzie kojarzyło się z domem i ułatwi oczekiwanie na rodziców.

Każdy maluszek jest inny! Ma swoją osobowość, charakter, upodobania, zainteresowania i lęki. Nie ukrywajmy więc przed nauczycielem i personelem przedszkola żadnych istotnych informacji o dziecku. Nauczyciele w przedszkolu to osoby wykształcone, kompetentne i doświadczone w swoim zawodzie – naprawdę zrozumieją wiele, a często  pomogą!

Jak zminimalizować negatywne skutki adaptacji dziecka do przedszkola?

• Nie przeciągaj pożegnania w szatni, pomóż dziecku rozebrać się, pocałuj je i wyjdź, przekazując maluszka nauczycielowi.
• Nie zabieraj dziecka do domu, kiedy płacze przy rozstaniu – jeśli zrobisz to choć raz, będzie wiedziało, że łzami można wszystko wymusić.
• Nie obiecuj: jeśli pójdziesz do przedszkola, to coś dostaniesz; kiedy będziesz odbierać dziecko, możesz dać mu maleńki prezent, ale nie może to być forma przekupywania, lecz raczej nagrody.
• Kontroluj, co mówisz. Zamiast: „już możemy wracać do domu”, powiedz: „teraz możemy iść do domu”. To niby niewielka różnica, a jednak pierwsze zdanie ma negatywny wydźwięk.
• Nie wymuszaj na dziecku, żeby zaraz po powrocie do domu opowiedziało, co wydarzyło się w przedszkolu – to powoduje niepotrzebny stres.
• Jeśli dziecko przy pożegnaniu płacze, postaraj się, żeby przez kilka dni odprowadzał je do przedszkola tata lub inna osoba, którą dziecko zna.
• Staraj się określać, kiedy przyjdziesz po dziecko w miarę dokładnie: nie mów „przyjdę, kiedy skończę pracę”, ponieważ dziecko nie wie, o której godzinie rodzice ją kończą. Lepiej powiedzieć: „odbiorę cię z przedszkola po podwieczorku/po obiedzie”. To dla dziecka dobra miara czasu, gdyż wie, kiedy są posiłki. Najważniejsze jest to, by DOTRZYMYWAĆ SŁOWA!
• Nie okazuj negatywnych emocji: nie płacz, nie wracaj pod drzwi, gdy słyszysz, że maluch płacze. Takie zachowania są u dziecka rozpoczynającego funkcjonowanie poza środowiskiem rodzinnym zupełnie normalne! Jednak kiedy zobaczy, że rodzic czuje się niepewnie w sytuacji pozostawiania swej pociechy w przedszkolu, będzie miało wrażenie, że dzieje się coś złego, a to spotęguje stres.
• Każde dziecko uspokaja się w zasadzie od razu po zamknięciu drzwi do sali, ponieważ absorbują je nowi koledzy, wielość zabawek, a życzliwa i uśmiechnięta pani zawsze dziecko przytuli, weźmie na kolana i uspokoi, zajmując uwagę dziecka czymś miłym i pozytywnym.
• Tłumacz dziecku, że reguły obowiązujące w przedszkolu są dobre. Dzieci lubią, gdy ich świat jest uporządkowany i ma swoją harmonię. Brak zasad i wymogów ze strony nauczyciela sprawia, że dziecko odczuwa chaos, a to powoduje z kolei brak poczucia stabilności i bezpieczeństwa w nowym miejscu.
• Wszystkie wątpliwości lub pytania kieruj do nauczyciela. To osoba, która spędza z dzieckiem większość dnia, więc doskonale je zna i jest kompetentna w swoim zawodzie. Na pewno uzyskasz pomoc i osiągniesz porozumienie. Dziecko widząc, że rodzice rozmawiają z nauczycielem, czuje się bezpieczne.

RODZICU – O TYM NIGDY NIE ZAPOMINAJ!

• Każde dziecko rozwija się indywidualnie, zgodnie ze swoimi możliwościami i warunkami w jakich przebywa.
• Na naukę nigdy nie jest za wcześnie.
• Podtrzymuj zaangażowanie dziecka poprzez pójście za tym, co go interesuje.
• Pokazuj, proponuj, ale nigdy nie naciskaj. Dziecko samo musi dokonać wyboru.
• Zachowaj przy tym równowagę pomiędzy angażowaniem się w aktywność dziecka a przyglądaniem, jak sobie ono radzi.
• Dawaj dziecku czas na samodzielną zabawę.

PAMIĘTAJ!

• To ty jesteś pierwszym nauczycielem dziecka. Zawsze miej na uwadze jego pragnienia.
• Rozwój ma charakter indywidualny, dlatego nie porównuj swojego dziecka z dzieckiem koleżanki.
• Żadna zabawka nie jest w stanie zastąpić dziecku Twojej obecności.
• Pomagaj dziecku w odkrywaniu jego zainteresowań. Słuchaj go uważnie.
• Nigdy nie zmuszaj dziecka do wykonywania jakichkolwiek czynności związanych z nauką – w ten sposób możesz go zniechęcić do wykonywania konkretnych czynności.
• Dziecko trzeba jak najczęściej chwalić.

JAK POMAGAĆ, BY NIE ZASZKODZIĆ?

• Bądź obecny w życiu dziecka, poświęcaj mu jak najwięcej czasu.
• Odłóż wszystko na bok – bądź cierpliwy, wyrozumiały.
• Wymagaj na miarę możliwości dziecka.
• Obserwuj dziecko.
• Działaj z rozmysłem- nie ingeruj zbytnio w działalność dziecka.
• Dawaj dobry przykład – ucz otwartości na innych ludzi.
• Interesuj się osiągnięciami dziecka.

1. Zawsze informuj rodziców, gdzie i z kim przebywasz.
2. Noś ze sobą numer telefonu do rodziców.
3. Pamiętaj o zasadach bezpiecznego przechodzenia przez jezdnię.
4. Do zabawy wybieraj zawsze miejsca oddalone od jezdni.
5. Zawsze zapinaj pasy w samochodzie.
6. Poinformuj rodziców, gdyby ktoś Cię zaczepiał.
7. Nie rozmawiaj z obcymi, nie oddalaj się z nieznajomymi, nie wsiadaj z nimi do samochodu, nie bierz słodyczy ani innych prezentów od obcych.
8. Pamiętaj o numerach alarmowych.
9. Kąp się tylko w miejscach do tego przeznaczonych, na strzeżonych i bezpiecznych kąpieliskach.
10. Nie wchodź do wody bez opieki osoby dorosłej.
11. Nie pływaj w czasie burzy, gdy wieje porywisty wiatr.
12. Pamiętaj o ochronie przed słońcem- w czasie upałów pij dużo wody i zawsze noś nakrycie głowy, przed wyjściem na zewnątrz posmaruj się kremem z filtrem.
13. Zadbaj o właściwy ubiór – strój z elementami odblaskowymi, kask ochronny podczas jazdy na rowerze czy odpowiednie buty w czasie wycieczki w góry.
14. W górach nie wyruszaj w trasę, jeśli widzisz, że nadchodzi burza.
15. Szukaj bezpiecznego schronienia podczas burzy.
16. Podczas górskich wycieczek nie schodź ze szlaku.
17. Nie oddalaj się bez pytania od rodziców – w nowych miejscach łatwo się zgubić.
18. Po każdym wyjściu z miejsc zalesionych dokładnie sprawdź skórę na obecność kleszczy.
19. Uważaj na rośliny, na których się nie znasz. Niektóre jagody, liście czy grzyby są trujące.
20. Nie rozpalaj ogniska w lesie.
21. Nie baw się z obcymi zwierzętami.
22. Bądź rozsądny i zachowaj umiar we wszystkim, co robisz.

Zasady łatwiej zapamiętamy w formie rymowanki:

1. Numer 112 znamy i w razie potrzeby go wybieramy.
2. Jeśli kogoś nie znamy, na pewno z nim nie rozmawiamy.
3. Gdy na plaży przebywamy, od mamy się nie oddalamy.
4. W górach po szlaku chodzimy, wtedy nie zbłądzimy.
5. Gdy na słońcu przebywamy, czapkę lub kapelusz zakładamy.

BEZPIECZNE WAKACJE

1. Dbając o bezpieczeństwo, przestrzegamy i przypominamy dzieciom:

– Na zabawy wybieraj miejsca bezpieczne, oddalone od jezdni i wykopów.

– Rozpalaj ogniska tylko pod nadzorem dorosłych i w miejscach do tego przeznaczonych.

– Nie wychodź z domu nigdy, bez opieki osoby dorosłej.

– Nie otwieraj drzwi nikomu, gdy jesteś sam w domu.

– Nie korzystaj z propozycji jazdy samochodem (lub spaceru) z nieznajomymi.

– Uczestnicząc w różnego rodzaju pracach zawsze zachowuj ostrożność.

– Nie zbliżaj się do psa, zwierząt, nie dotykaj ich, nawet jeśli robią wrażenie łagodnych.

PAMIĘTAJ TELEFONY ALARMOWE:

POGOTOWIE RATUNKOWE 999, 

POLICJA 997, 

STRAŻ POŻARNA 998

2. Bezpieczeństwo na drodze

– Pamiętamy, że na jezdni zachowujemy wyjątkową ostrożność.

– Uważamy podczas przechodzenia przez jezdnię, korzystamy z przejść dla pieszych,

– Jesteśmy widoczni na drodze (używamy odblasków, świateł, kamizelek odblaskowych)

– Korzystamy ze ścieżek rowerowych i przestrzegamy przepisów ruchu drogowego.

– Pamiętamy o zakładaniu kasku ochraniającego głowę podczas jazdy.

3. Bezpieczeństwo nad wodą

– Pamiętamy, że kąpiemy się tylko w miejscach wyznaczonych i oznakowanych.

– Nigdy nie skaczemy do wody w miejscach, które nie są do tego przeznaczone.

– Nie wchodzimy do wody po posiłku, nie oddalamy się od Rodziców.

– Zawsze słuchamy poleceń ratownika.

– W wodzie zachowujemy się ostrożnie i nie utrudniamy kąpieli innym.

– Nie zaśmiecamy plaży – dbamy o czystość i bezpieczeństwo.

– Zapoznajemy się z regulaminem kąpieliska i przestrzegamy go.

– Korzystając ze sprzętu wodnego zakładamy kapok.

– Podczas upalnych dni unikamy przegrzania i odwodnienia organizmu, pijemy dużo wody, unikamy oparzeń słonecznych skóry, opalamy się tylko używając kremu z filtrem, chronimy oczy nosząc okulary słoneczne, nosimy nakrycie głowy,

ĆWICZENIA  Z  ZAKRESU  ROZWIJANIA  SPRAWNOŚCI  MANUALNYCH

Rodzaje ćwiczeń

• ćwiczenia motoryki dużej

• ćwiczenia motoryki małej, czyli nadgarstków, dłoni i palców

• ćwiczenia koordynacji wzrokowo – ruchowej

• ćwiczenia kształtujące prawidłowy chwyt i regulujące napięcie mięśniowe rąk

• ćwiczenia rozwijające orientacje w schemacie ciała i przestrzeni:

• ćwiczenia kształtujące nawyki ruchowe związane z kierunkiem pisania

• ćwiczenia ruchowo – słuchowo – wzrokowe

Cel główny:

Rozwijanie umiejętności manualnych – przygotowanie do nauki pisania

Cele szczegółowe:

• zwiększenie sprawności ruchowej całego ciała a w szczególności sprawności motorycznej rąk

• zmniejszanie szybkiego zniechęcania się podczas podejmowania czynności manualnych – pisania, rysowania, malowania itp.

• doskonalenie funkcji wzrokowo ruchowych

• niwelowanie zbyt dużego napięcia mięśniowego

• niwelowanie zbyt słabego napięcia mięśniowego

• doskonalenie orientacji w schemacie własnego ciała i orientacji przestrzennej:

Przykłady ćwiczeń manualnych:
– wycinanie, wydzieranie, klejenie, malowanie, rysowanie

– pisanie po śladzie litery, swojego imienia, podanego zdania

– stemplowanie lub wypełnianie inną metodą środka litery

– dopełnianie rysunku – kończenie rysunku np. listka, drzewa, jabłka – dorysowanie -wypełnienie powierzchni rysunku plasteliną, papierem kolorowym lub innym materiałem

Zabawy kinezjologii edukacyjnej:
• ruchy naprzemienne – prosimy dziecko, by wykonało ruchy naprzemienne ( podnieś kolano i dotknij nim przeciwną dłoń lub łokieć), ćwiczenie można wykonać z tyłu ciała krzyżując rękę i przeciwległą nogę. Można je wykonywać przy muzyce, lub śpiewie
• leniwe ósemki – na dużym arkuszu papieru rysujemy dużą leniwą ósemkę (znak nieskończoności, przewrócona 8). Następnie prosimy dziecko, by przywitało się z ósemką, wodząc palcem za jej konturami. Dziecko może tez same rysować leniwe ósemki rożnymi kolorami, rysować je w powietrzu rękami, nogami – raz jedną, raz drugą.
• kołyska usiądź na podłodze, odchyl się do tylu, ręce ugięte w łokciach, podeprzyj się na przedramionach. Wykonuj ruchy zgiętymi w kolanach nogami z jednej strony na drugą
• oddychanie brzuszkiem połóż ręce na brzuchu, weź wdech przez nos i rozpocznij długi wydech, wypuszczając powietrze krótkimi dmuchnięciami przez lekko otwarte usta. Oddychaj powoli, nadmuchując brzuch, jak balon.
• zginanie stopy usiądź, zegnij nogę w kolanie i połóż ją na kolanie drugiej nogi. Chwyć przyczepy początkowe i końcowe mięśni łydki i trzymaj je. Powoli poruszaj stopą zginaj ją i prostuj. Powtórz to samo drugą nogą.

Ćwiczenia z zakresu rozwijania mowy i myślenia

Mowa i myślenie dziecka to procesy ściśle ze sobą powiązane i wzajemnie się warunkujące. Dobry poziom rozwoju mowy dziecka ułatwia mu wypowiadanie swoich myśli, a opanowanie umiejętności dokonywania prostych operacji umysłowych, umożliwi mu swobodne posługiwanie się mową – formowanie poprawnych i zrozumiałych dla otoczenia wypowiedzi.
Dlatego właśnie w pracy wychowawczo – dydaktycznej z dziećmi w wieku przedszkolnym zadania dotyczące rozwijania mowy i myślenia dzieci realizowane są zawsze łącznie.

WARUNKI SPRZYJAJĄCE ROZWOJOWI MOWY I MYŚLENIA
▪ Dzieci mają o czym mówić,
▪ Dzieci chcą się wypowiadać,
▪ Dzieci mają okazję do wypowiedzi

Cel główny:

Kształcenie mowy i myślenia – przygotowanie do podjęcia nauki w szkole

Cele szczegółowe:

▪ poszerzenie biernego oraz czynnego słownika dzieci,
▪ wyrabianie umiejętności poprawnego budowania zdań, łączenie ich w dłuższe wypowiedzi
▪ wdrażanie do wypowiadania się nt. własnych przeżyć, utworów literackich itp.
▪ rozwijanie umiejętności powtórzenia usłyszanych treści i próby układania opowiadań,
▪ doskonalenie wymowy w zakresie poprawności artykulacyjnej.

ZNACZENIE ROZMOWY I LITERATURY W ROZWOJU MOWY I MYŚLENIA
▪ uczy wypowiadania się w sposób jasny i zwięzły na określony temat,
▪ wyrabia umiejętność uważnego słuchania wypowiedzi rozmówcy i nawiązania do niej,
▪ wzbogaca słownictwo dotyczące zagadnienia, które jest przedmiotem rozmowy, wdraża do formowania pytań, wyrabia krytyczny stosunek do własnych i cudzych wypowiedzi.                                                                                 

ZNACZENIE GIER I ZABAW ROZWIJAJĄCYCH MOWĘ I MYŚLENIE
▪ likwidują u dzieci błędy wymowy i doskonalą ją, rozwijają i doskonalą procesy analizy słuchowej,
▪ usuwają przyczyny niechęci do mówienia, ułatwiają nawiązywanie słownych kontaktów,
▪ umożliwiają wyrażanie, w różnych formach ekspresji słownej kształcąc mowę i myślenie                                                                                                                                                                                                                        ZNACZENIE GIER I ZABAW WPROWADZAJĄCYCH DO CZYTANIA
▪ wspierają rozwój języka, stymulują i motywują do mówienia,
▪ umożliwiają dokładniejszą percepcję, prowadzą do lepszej artykulacji mowy,
▪ wywierają korzystny wpływ na przyswojenie struktur zdaniowych,

Za kilka miesięcy wrzesień. We wrześniu nasze dziecko wejdzie w nowy etap życia – będzie uczniem. Czy mu się spodoba? Czy znajdzie dobrych kolegów? Czy polubi szkołę? Czy nauka będzie sprawiała mu problemy? Jak zmniejszyć stres dziecka?

Pierwsze dni szkoły to olbrzymie przeżycie zarówno dla dziecka, jak i jego rodziców. Nasze pociechy z niecierpliwością oczekują rozpoczęcia roku szkolnego. Jednocześnie jest to dla nich duży stres. Wszystko jest nowe – miejsce, znajomi, Pani wychowawczyni, obowiązki. Jak sobie z tym poradzić? W tym muszą pomóc rodzice. Początkowe tygodnie zajęć są bardzo ważne. Od nich zależy, jak dziecko będzie kojarzyło szkołę, a co za tym idzie – jakie będzie miało postępy w nauce. Wiedzą o tym doskonale nauczyciele, którzy w łagodny sposób próbują przystosować dzieci do szkolnych ławek. Rodzice powinni również zdawać sobie z tego sprawę, aby wspierać dziecko i odpowiednio motywować.

Przygotowanie do szkoły

Aby ograniczyć dziecku stres związany z pójściem do szkoły dobrze jest przygotować je do tego wcześniej pod względem emocjonalnym i społecznym. Należy  utwierdzać dziecko w przekonaniu, że jest ono w centrum zainteresowania rodziców, że jest przez nich kochane i akceptowane,  musi czuć się bezpiecznie. Powinniśmy uczyć nasze dziecko  samodzielności, zaradności, zlecając mu różne prace domowe i  obowiązki. Ważny jest bezpośredni kontakt z dzieckiem, rozmowy, wspólne zabawy, gry, spacery, oglądanie ilustracji i przede wszystkim czytanie książek. We właściwym przygotowaniu dziecka do szkoły upatruje się szansę likwidacji niepowodzeń edukacyjnych.

Pierwszy dzień w szkole

Nie zostawiajmy dziecka samego. Jeśli nie mamy możliwości towarzyszyć mu w tym dniu, niech idzie z inną bliską mu osobą.  Przygotowując dziecko do szkoły, martwimy się, że sobie nie poradzi, ale nie okazujmy mu naszych obaw. Jeśli wyczuje nasz lęk, przejmie go na siebie i też zacznie się bać. Musimy być pozytywnie nastawieni, a nasza dobra energia zachęci malucha do poznania nowego szkolnego świata.

Obserwuj swoją pociechę, zobacz czy znalazła koleżankę, kolegę, czy ma z kim usiąść w ławce. Słuchaj uważnie tego, co mówi wychowawca, pociecha w swoich emocjach może wszystko zapomnieć. Jeśli to możliwe, wracajcie z innym uczniem z klasy, niech dziecko ma kompana, z którym będzie wspólnie podróżować do szkoły i z powrotem. W domu porozmawiaj z nim, zapytaj się, czy mu się podobało, ciesz się z nim, rozwiej jego obawy, jeśli się pojawią. Przygotujcie się razem do kolejnego dnia, spakujcie tornister. Umówcie się, kiedy po nie przyjdziesz do szkoły, spraw aby nowe obowiązki nie powodowały całkowitej zmiany w życiu dziecka, żeby nie czuło się zagubione. Powodzenia!

Bywa, że dziecko czegoś się boi lub czymś martwi, a  My nie  wiemy, jak mu pomóc. Prawdziwym ratunkiem okazuje się specjalnie zbudowana bajka. Oto kilka wskazówek, które ułatwią tworzenie bajek pomagających rozwiązać problemy Twojego dziecka. Siła tkwiąca w terapeutycznych bajkach bazuje na następujących przesłankach:

1. Moc wyobraźni

Od wieków wyobraźnia i wyobrażenia były istotnymi źródłami mądrości, uzdrawiającej siły dla kogoś, kto miał problemy. Należy pamiętać, że umiejętności wizualizacyjne i wyobrażeniowe człowieka są ogromne. Moc wyobraźni jest ogromna, nie sposób jej przecenić.

2. Odwrażliwianie

Odwrażliwianie jest jedną z technik behawioralnych, polegającą na uczeniu się reagowania na lękotwórczy obiekt (np. pająka) odprężeniem, a nie paniką. Odwrażliwianie może odbywać się dzięki wyobrażeniom.

3.Modelowanie

To kolejna z technik behawioralnych, która polega na uczeniu przez demonstrowanie. Model prezentuje sposób radzenia sobie z problemem, aktualnie przeżywanym przez dziecko. Modelowanie może polegać na rzeczywistym pokazie lub na wyobrażeniu sobie konkretnej sytuacji.

4. Identyfikacja

   Utożsamianie z bohaterem bajki pozwala na przejęcie jego zachowania, które doprowadziło do rozwiązania danego problemu w określony sposób.

Tworzenie bajki i korzyści z niej płynące:

Dziecku trudno mówić o swoich problemach. Nie potrafi zwerbalizować swojego strachu, a czasem nawet go rozpoznać. Może też obawiać się, że jeśli wyrazi strach słowami, wówczas on się nasili . Spójrz na świat oczami swojego dziecka.

Bohater bajki musi być bardzo podobny do Twojego dziecka, ale nie może być nim. Przede wszystkim należy zmienić imię głównej postaci opowiadania, zabieg ten da dziecku poczucie bezpieczeństwa. Inne szczegóły z życia dziecka powinny być bardzo bliskie oryginału (np. opis pokoju, zabawek, itp.) lub zgodne z nim całkowicie (np. wiek). Bohaterem bajki może też być zwierzątko, które dzielnie radzi sobie z określonymi trudnościami (najlepiej bliskie dziecku lub podobne do niego). W każdym z przypadków dziecko powinno identyfikować się z bohaterem bajki.

Słuchanie o przeżyciach kogoś, kto doświadcza czegoś podobnego jest pocieszeniem. Dziecko zyskuje przekonanie, że nie jest samo, nie tylko ono przeżywa dany problem.

Działanie terapeutyczne ma już samo spędzanie czasu z rodzicami. Niezależnie od treści historii, dziecko doznaje uczucia przyjemnej, uspokajającej bliskości z jednym z rodziców. Treść opowiadania pomaga dziecku w pokonywaniu kłopotów, a jednocześnie wzmacnia więź pomiędzy dzieckiem i rodzicami.

Opowiadanie powinno być bliskie temu, co dzieje się w życiu dziecka. Istotne jest, aby zakończenie bajki było pozytywne (należy dać dziecku nadzieję, że zdoła znaleźć wyjście ze swoich kłopotów). Dziecko, które nie wierzy, że uda mu się rozwiązać dany problem, nie znajdzie motywacji do wysiłku, żeby coś zmienić, podda się.

Rodzicu pamiętaj!

Odpowiednio skonstruowana bajka jest bardzo skuteczna, pozwala dziecku dowiedzieć się czegoś o sobie i swoich problemach. Dzięki bajce dziecko czuje się silniejsze, przekonuje się, że ma wsparcie i jest rozumiane przez najbliższą sobie osobę – przez rodzica.