Pedagogizacja Rodziców
Mandale – dlaczego dzieci powinny je kolorować?
Mandale to rysunki na planie koła. Kolorowanki w takiej formie to swoista sztuka terapeutyczna. Oprócz doskonałych rezultatów dostarcza ona również wiele przyjemności i satysfakcji z ukończonego obrazu.
Już od kilku lat mandale są szeroko stosowane w edukacji przedszkolaków i uczniów pierwszego etapu nauczania. Metoda ta przynosi ogromne korzyści dla rozwoju fizycznego i intelektualnego także dorosłych. Mandala doskonale trenuje koncentrację i pobudza twórcze myślenie. Dzięki temu dzieci uczą się swobodnie wyrażać swoje emocje.
Mandale czyli barwna sztuka na planie koła
Gustav Jung mawiał, że kolisty kształt mandali reprezentuje harmonię i doskonałość. Nasz mózg jest idealnym przykładem ewolucji człowieka – jego pewna część jest bowiem odpowiedzialna za spokój i harmonię.
- Mandale transmitują dzieciom “granice wizualne”, a w ich centrum mogą one znaleźć fantazję, nieskończony ruch i magię. Poza widocznym okręgiem panuje chaos.
- Kolorowanka w postaci mandali stanowi silny bodziec wzrokowy, który zaprasza najmłodszych do twórczego myślenia, używania wyobraźni i do odnalezienia harmonii w chaosie.
- Kolorowanki tego typu są bardzo wskazane dla naszych pociech do prawidłowego i harmonijnego rozwoju.
Kolorowanie mandali wzmacnia koncentrację
Jeśli do naturalnej fascynacji dziecka różnymi barwami i chęci kolorowania dodamy wizualnie atrakcyjne mandale, otrzymamy doskonałe narzędzie do prawidłowego rozwoju intelektualnego i emocjonalnego młodego człowieka.
- Dzieci, kiedy malują bądź kolorują, zachowują się cicho i skupiają się na tym, co robią. Istnieją mandale o różnym stopniu trudności, a im większa złożoność, tym silniej zachodzą w mózgu procesy poznawcze, które wymagają uwagi, elastyczności, wyobraźni.
- Celem wypełnienia mandali jest uzyskanie wizualnego efektu oraz emocjonalnej satysfakcji. Dzieci doskonale o tym wiedzą, dlatego zawsze z dumą pokazują dorosłym lub rówieśnikom swoje ukończone dzieło.
- Sam fakt ukończenia kolorowania mandali pobudza zdolność dziecka do zakończenia powierzonego mu zadania i odpowiedzialności za nie.
Koncepcja pedagogiczna Celestyna Freineta- Beata Staniczek
Poglądy pedagogiczne Celestyna Freineta wywodzą się z idei Nowego Wychowania, jako odpowiedź zdecydowanie krytyczna w stosunku do założeń tradycyjnej, sformalizowanej szkoły. Jest on twórcą oryginalnej koncepcji pedagogicznej noszącej nazwę „Nowoczesna Szkoła Francuska Technik Freineta”. Jest ona do dziś najbardziej popularną odmianą edukacji aktywnej. W swym programie Freinet uwzględnił indywidualny rozwój dziecka, a szczególnie jego wszechstronność oraz zaspokojenie potrzeb. Wiele uwagi poświęcił poznaniu dziecka na tle jego warunków środowiskowych. Wszystkie stosowane metody nauczania i wychowania oparte są na pełnej aktywności, swobodnej ekspresji osobistej zespolonej z różnymi formami pracy indywidualnej i zespołowej.
W koncepcji freinetowskiej można wyróżnić trzy podstawowe elementy:
- rozwijanie zainteresowań dzieci i umożliwienie im aktywnego uczestnictwa w konkretnej rzeczywistości, poprzez organizowanie różnorodnych kontaktów ze środowiskiem przyrodniczym i społecznym;
- przeświadczenie o zasadniczej wartości w rozwoju dziecka różnorodnych form ekspresji, włączonych do procesu nauczania i wychowania;
- zachęcanie dzieci do współdziałania z nauczycielem (dorosłymi), grupą rówieśniczą.
Pedagogika Freineta jest więc koncepcją wychowania, w której dziecko to podmiot w procesie dydaktyczno – wychowawczym. Bierze ono udział w planowaniu swojej pracy, jest współorganizatorem procesu uczenia się. Poprzez twórczość szeroko rozumianą wychowanek wyraża swoje przeżycia, uczucia, sądy i poglądy.
Istotą tej pedagogiki jest:
1.HUMANIZM – uznawanie dziecka jako najwyższej wartości,
2.PODMIOTOWOŚĆ – bazująca na partnerskim układzie pełnym szacunku, wzajemnej pomocy, życzliwości i zaufania w relacji nauczyciel – uczeń,
3.OTWARTOŚĆ – czyli stymulacja ciągłego rozwoju,
4.INSPIRACJA – dla twórczej pracy nauczyciela i ucznia,
5.KREATYWNOŚĆ – aktywność i ekspresja oraz odczuwanie sukcesu przez każdego uczestnika zajęć,
6.PRACA – oparta na dwóch rodzajach działania: w relacji < praca – zabawa > oraz < zabawa – praca >
Dziecko od najmłodszych lat bawiąc się zaspokaja swoją potrzebę pracy. Jego aktywność jest „instynktownym zdobywaniem świata, jest ćwiczeniem możliwości i dlatego wszystko to, co dziecko robi jest jakąś namiastką pracy”. Celestyn Freinet uważa, że nie należy izolować czy usuwać przed dzieckiem trudności związanych z pracą, przeciwnie, ono samo winno przejść trud twórczego działania, przyjmując to jako naturalny trening czy ćwiczenia ułatwiające zrozumienie sensu pracy, jej wartości i godności. Sednem jest więc aktywność, która odpowiada potrzebom dziecka i zaspakaja jego ciekawość, sprzyjając rozwojowi.
Pozwala mu ona również zdobyć samodzielne i grupowe doświadczenia, rozwijać motywację oraz odpowiedzialność za własne poczynania. Wyzwala to w grupie dziecięcej ład i harmonię oraz równowagę i postęp zwłaszcza w kontaktach rówieśniczych.
Nauczanie powinno zapewnić dziecku podstawy wiedzy oraz rozwijać operacje myślowe, które ułatwiają nawiązywanie kontaktów ze środowiskiem społecznym i przyrodniczym. Aby osiągnąć te założenia, treści programowe winny być interesujące,
dostosowane do wieku dziecka i możliwości wychowanka oraz celowe, związane ściśle z otoczeniem, w którym dziecko żyje i rozwija się. „Nikt nie lubi działać bez uzasadnionej potrzeby, podporządkowywać się myślom zaprogramowanym, w których sam nie bierze udziału, … nikt nie lubi być zmuszanym”. Dziecko nie odczuwa zmęczenia przy takiej pracy, która jest związana z jego życiem i jest funkcjonalna. Kilkulatek lubi działać samodzielnie: robić doświadczenia, wywiady, czytać, wybierać, szukać materiałów źródłowych.
Aby zachować tę spontaniczność i samodzielność, aby zaplanowane cele zostały zrealizowane, wychowanie przez pracę oparte być musi na systematycznym planowaniu i konsekwentnym, rytmicznym realizowaniu owego porządku pracy. Jest ona rozumiana jako projekty, które są wytycznymi dla działalności zarówno nauczyciela, jak i zespołu dziecięcego. Opracowany przez nauczyciela plan roczny zawiera rejestr zadań możliwych do realizacji ze względu na wiek dzieci, ich predyspozycje, warunki środowiskowo – lokalowe oraz aktualne w danym roku problemy społeczne, kulturowe czy ekonomiczne. „Plany te mają dość elastyczny charakter i pozwalają na przesuwanie tematów na inne miejsce. Uwzględniają one również zmiany spowodowane zainteresowaniami dzieci, treścią korespondencji, wydarzeniami w najbliższym otoczeniu czy konkretnymi prośbami skierowanymi do nauczyciela”.
Zdobywanie drogą obserwacji naturalnych doświadczeń wiadomości zostają usystematyzowane poprzez myślenie i mowę. Powstałe uporządkowane struktury zostają włączone w system wiedzy dziecka. Tak przygotowane wiadomości są podstawą do wyrażania przeżyć przez swobodną ekspresję werbalną, plastyczną, muzyczną czy ruchową. Ekspresja dziecka „jest odbiciem jego sposobu rozumienia świata w którym żyje, jest czynnikiem intensyfikującym procesy poznawcze i emocjonalno – motywacyjne”. Ekspresja jest więc niejako naturalną potrzebą i zarazem koniecznością gwarantującą jedyny, pełny rozwój dziecka. zadania te realizują metody i formy pracy proponowane przez Celestyna Freineta.
Wybrane techniki freinetowskie w praktyce pedagogicznej
Celestyn Freinet wprowadził do procesu dydaktycznego nowe metody i formy pracy, które określił pojęciem „techniki”. Termin technika został zaczerpnięty z ekonomii produkcji, jest to pojęcie szersze znaczeniowo niż metoda. „Na technikę składa się metoda, organizacja pracy, materiały i narzędzia oraz człowiek umiejący się nimi posługiwać. W konsekwencji tego założenia istnieją w szkole Freineta techniki wychowawcze oraz (…) techniki nauczania. Wśród technik nauczania można wyróżnić:
- doświadczenia poszukujące
- swobodny tekst
- gazetkę klasową
- fiszki
- korespondencję międzyszkolną
- „żywy teatr”
- dokumentację materiałów źródłowych
- swobodną ekspresje artystyczną: plastyczną, muzyczną, ruchową.
Swobodna twórczość artystyczna jest również techniką wychowawczą. Poza tym możemy wyróżnić jeszcze: spółdzielcze zarządzanie, gazetkę wychowawczą, planowanie pracy, organizowanie życia w klasie.
Każda z wymienionych technik jest inspiracją dla twórczej pracy ucznia i nauczyciela, mającą na celu wszechstronny rozwój każdego wychowanka. Twórca owych technik wychodzi z założenia, że rozwój autentycznej osobowości dziecka może nastąpić wówczas, gdy znajdzie ono warunki do swobodnej ekspresji w różnych dziedzinach swego życia i twórczości.
——————————————————
1.A. Lewin: Ruch pedagogiczny „nowego wychowania”, (w:) Historia wychowania wiek XX pod red. J. Miąso, tom 2, Warszawa 1984, s.262 – 264.
2.J. Kaszubska, E. Lisiecka: Dlaczego właśnie pedagogika C. Freineta, „Freinetowskie Inspiracje”, 1997, nr16, s.17.
3.H. Semenowicz: Materiały pomocnicze dla nauczycieli wdrażających techniki Freineta, op. cit., s.8.
4.C. Freinet: O Szkołę Ludową (Pisma wybrane), op. cit., s.230.
5.H. Semenowicz: Materiały pomocnicze dla nauczycieli wdrażających techniki Freineta, ibidem, s.15.
6.A. Dąbek: Psychologiczne podstawy twórczej aktywności dziecka, Zielona Góra 1988, s.16.
- H. Semenowicz, A. Lewin: Wyjaśnienia terminologiczne, (w:) C. Freinet: Pisma Wybrane, op. cit., s.24.
„Bądź grzeczny” – dziecko tego nie rozumie.
Budujemy z klocków i nie tylko. Zabawy konstrukcyjne
Zabawy konstrukcyjne
Zabawy konstrukcyjne, najczęściej z udziałem klocków wszelkiego rodzaju, doskonale sprawdzają się już u najmłodszych dzieci i ewoluują wraz z ich wiekiem. Klocki mogą łączyć się na różne sposoby, mogą to być też tradycyjne klocki drewniane, z których najmłodsze dzieci potrafią już układać wieże, czyli najprostsze konstrukcje.
Do zabaw konstrukcyjnych w ich najszerszym znaczeniu zalicza się te wszystkie czynności zabawowe, w których wyniku powstaje określony wytwór, niezależnie od tego:
– czy ten wytwór zostaje sporządzony z danego rodzaju materiału, tylko rękami dziecka, jak np. budowla z klocków, ludzik z plasteliny, czy też zostaje uformowany za pomocą odpowiednich narzędzi, np. babka z piasku ( wiaderko, łopatka ), rysunek
(ołówek, kredki ) itp.
– czy dziecko konstruuje swój wytwór z wyobraźni czy też sporządza go według określonego wzoru i modelu.
Zabawy konstrukcyjne nie tylko kształcą precyzję ruchów, myślenie i wyobraźnię dziecka, lecz rozwijają również jego uwagę, wytrwałość, systematyczność i umiejętność pokonywania przeszkód. Aby te wszystkie właściwości psychiczne mogły się u dziecka rozwinąć, trzeba oczywiście zwracać uwagę na to, jak się ono bawi i jak realizuje cel, który na początku sobie postawiło. Należy zachęcać dziecko do doprowadzenia zaczętej budowli do końca i do wykazania w czasie jej wykonywania jak największej inicjatywy i pomysłowości. Dziecko powinno umieć cieszyć się własnym dziełem oraz uczyć się krytycznie je oceniać.
Obserwowanie zachowania dziecka w czasie zabaw konstrukcyjnych dostarczyć może bogatego materiału na temat indywidualnych cech jego charakteru i osobowości. Jedne dzieci są np. ambitne, gwałtowne i niecierpliwe, zrażają się najdrobniejszym niepowodzeniem i z pasją niszczą nieudaną budowlę, inne są spokojne i względnie wytrwałe, ale wykazują zbyt mało pomysłowości i inicjatywy, posługują się stale tymi samymi, wypróbowanymi schematami, których nie usiłują ulepszyć ani udoskonalić.
Zabawy konstrukcyjne zaspokajają potrzebę twórczej aktywności, dzieci, uczą zmieniać rzeczywistość, rozwijają wyobraźnię. Zabawy te polegają na budowaniu, majstrowaniu, lepieniu z różnych materiałów, jak również na rozbieraniu różnych przedmiotów i ponownym ich składaniu. Zabawy konstrukcyjne doprowadzone do końca przyzwyczajają dzieci do wykonywania zadań, przygotowując je w ten sposób do pracy.
Zabawom konstrukcyjnym towarzyszą czynności konstrukcyjne, które wiążą się z uczuciem przyjemności, gdyż dziecko zaspokaja potrzebę tworzenia.
Zalety zabaw konstrukcyjnych
Rola muzyki w rozwoju i edukacji dziecka
Muzyka, jako jedna z dziedzin sztuki odgrywa ogromną rolę w życiu każdego człowieka. Muzyka powinna stanowić dla współczesnego człowieka pewien rodzaj odprężenia psychicznego, wzbogacać jego doświadczenia, wpływać na wszechstronny rozwój osobowości, rozwijać uczucia i wyobraźnię, dostarczać dużo radości i piękna.
Od najmłodszych lat dziecko powinno być wprowadzone w świat muzyki. Sposób, w jaki dziecko zostanie zachęcone do słuchania muzyki, śpiewania, a nawet tworzenia łatwych melodii oraz w jakim stopniu będą rozbudzane zainteresowania muzyczne, w znacznym zakresie decydować będzie o dalszym jego rozwoju w dziedzinie muzyki.
Muzyka jest bardzo ważnym elementem w pracy z dziećmi i pełni wiele funkcji:
- uczy – pozwala zrozumieć otaczający nas świat
- bawi – dostarcza dziecku wiele radości i uciechy podczas tańca oraz w czasie innego jej wykorzystania
- rozwija – dziecko w trakcie zabaw muzycznych zaczyna rozumieć, że coś jest rytmiczne, że muzyka może być głośna lub cicha i można ją przedstawić ruchem
- wychowuje – pozwala dziecku zrozumieć świat wartości społeczno – moralnych
- wspomaga rozwój emocjonalny – dziecko dzięki muzyce może wyrazić swoje pragnienia, uczucia i wyobrażenia
- wpływa na ogólny stan dziecka – w czasie zabaw muzyczno-ruchowych następuje rozwój mięśni, poprawa postawy, dzieci uczą się płynnego i elastycznego ruchu.
Wychowanie muzyczne w przedszkolu powinno opierać się na różnych formach aktywności takich, jak:
- śpiew – kształci słuch, poczucie rytmu, pamięć muzyczną, rozwija aparat głosowy, uwagę, wyobraźnię, dostarcza wiedzy o świecie, sprzyja rozwojowi prawidłowej wymowy
- słuchanie muzyki – kształcenie zdolności percepcyjnych ma ogromne znaczenie dla rozwoju mowy i myślenia
- ruch przy muzyce – jest to gimnastyka ciała, która poprawia krążenie, dotlenia organizm, stanowi źródło radości i odprężenia, wyrabia zdolności koncentracji i uwagi, kształci szybką orientacją, refleks, pobudza aktywność i rozwija spostrzegawczość, wyobraźnię i pamięć
- gra na instrumentach – nauka ta sprawia dzieciom radość, zadowolenie, rozwija muzykalność, zdolności estetycznego i emocjonalnego przeżywania muzyki
Każda z tych form kształci inne umiejętności, a różnorodność form urozmaica zajęcia, pobudza zainteresowania i aktywność dziecka.
Częsty kontakt dziecka z muzyką przyczynia się do kształtowania jego emocjonalnego i poznawczego stosunku do otaczającego go świata. Grupowe uczestnictwo w zajęciach muzycznych uspołecznia, przeciwdziała uczuciu samotności i sprzyja przyswajaniu form współdziałania.
W zakresie wychowania umysłowego kontakt z muzyką rozwija wrażliwość zmysłową pobudza proces spostrzegania, koncentrację uwagi, wpływa na rozwój mowy i wzbogacenie słownictwa oraz rozwija inwencję twórczą.
Muzyka powinna pojawiać się każdego dnia, a zajęcia muzyczne powinny być dla dzieci źródłem radości, dawać odprężenie oraz ożywiać prace umysłu. Obcowanie z muzyką rozładowuje napięcie emocjonalne, niepokoje i lęki u dzieci, zatem muzyka ma również działanie terapeutyczne.
Prośba dziecka…..
Mamo, Tato – proszę….
- Chciałbym się sam ubierać i rozbierać, ale Wam ciągle się spieszy.
- Sam zjadać posiłki, ale Wy boicie się, że znów pobrudzę swoje najlepsze ubranko.
- Sam w łazience myć ręce i buzię, rękawy, które się przy tym zmoczą naprawdę wkrótce wyschną.
- Sam korzystać z toalety i wytrzeć, co trzeba, ale myślicie, że nikt nie zrobi tego lepiej od Was.
- Sam malować, wycinać i lepić z plasteliny, ale Wy uważacie, że przy tym tyle bałaganu, a do tego ŻADNEGO (!!!) efektu.
- Sam sprzątać zabawki, kiedy idę do domu, a nie czekać, aż zrobi to za mnie ktoś inny.
- Od czasu do czasu sam zdecydować w co się ubrać, ja też mam swój gust.
- PROSZĘ – pomóżcie mi w tym, bym był z każdym dniem coraz bardziej samodzielny, a sobie w tym, by Wasza pociecha nie była mazgajem i ślamazarą.
,,Pomóż mi zrobić to samemu” M. Montessori
Rozwijając samodzielność naszego dziecka wzmacniamy i wspieramy:
a) pewność siebie
b) poczucie bezpieczeństwa
c)podstawowe potrzeby: działania, samodzielności i osiągnięć
d) gromadzenie doświadczeń
e) otwartość na nowe wyzwania
f) motywację do pokonywania trudności
Naukę samodzielności należy rozpocząć możliwie jak najwcześniej.
Co powinien umieć czterolatek?
Każde dziecko rozwija się we własnym tempie! Jest to mały człowieczek, indywidualista i nie wolno stosować do niego sztywnych książkowych reguł czy wymuszać nowych umiejętności. Rozwój następuje według określonego planu: innego dla każdego dziecka. Warto jednak przyjrzeć się takiemu spisowi umiejętności i zobaczyć, które z nich opanował już nasz maluszek.
1. Mowa czynna i rozumienie poleceń
W wieku czterech lat maluch ma już dość duży zasób słów i wciąż go wzbogaca. Rozumie nawet dość złożone, kilkustopniowe polecenia. Dziecko słucha bajek, opowiadań, zna słowa oznaczające kolory, kształty.
2. Samodzielność
W wieku czterech lat wiele dzieci chodzi do przedszkola. Aby na kilka godzin rozstać się z rodzicami, musi być w pewnym stopniu samodzielne. Dziecko w tym wieku potrafi już samodzielnie korzystać z toalety, jeść widelcem, pić z kubka. Pod nadzorem dorosłych ubiera się i rozbiera, może podejmować próby samodzielnej kąpieli.
3. Sprawność manualna i ruchowa
U czterolatka koordynacja wzrokowo-ruchowa i sprawność manualna są bardzo ważne. Operowanie przedmiotami pozwala mu na lepsze poznawanie świata, zdobywanie nowych umiejętności. Maluch umie już rysować kredkami proste kształty, budować wieże z klocków. Potrafi nawlekać duże koraliki, dzięki czemu ćwiczy swoją precyzję. Czterolatki są zwykle bardzo ruchliwe. Przedszkolaki uwielbiają gry w piłkę, skakanie, bieganie.
4. Czynności poznawcze
Stymulowanie rozwoju dziecka ma na celu między innymi rozwijanie jego czynności poznawczych. W wielu przedszkolnym, czyli od 3 do 4 lat, dziecko powinno rozróżniać kolory, kształty, smaki, struktury. Może segregować przedmioty według określonych kryteriów. Dziecko powinno potrafić już rozróżniać płeć osób w rodzinie. Przedszkolak wie już, do czego służą podstawowe przedmioty w domu: odkurzacz, lodówka, żelazko, kuchenka gazowa. Maluch rozumie formę czasu przeszłego i teraźniejszego. Sprawnie używa obu. Mówi, że wczoraj BYŁ na spacerze z dziadkiem, a dziś JEST u niego ciocia.
Dziecko w czwartym roku życia jest już przedszkolakiem. Ma już pewne umiejętności, a teraz nabywa nowych i nadal poznaje otaczający je świat. Maluch potrafi nazywać, rozumieć polecenia dorosłych, dzielić przedmioty ze względu na ich właściwości. powoli uczy się klasyfikować emocje, dostrzegać je i nazywać. dziecko czteroletnie ma coraz większy kontakt ze swoimi rówieśnikami, śmielej wchodzi z nimi w interakcje.
Wiek czterech lat to czas rozwoju fizycznego, psychicznego, emocjonalnego i intelektualnego. Najważniejsze w czasie tych zmian i ciągłej nauki jest wsparcie rodziców i zaspokojona potrzeba bezpieczeństwa, która pozwala na efektywne zdobywanie coraz to nowych umiejętności.
Umiejętności dzieci 3 letnich
Trzylatek jest ciekawy świata
- Wiele rzeczy go interesuje i chętnie o nie pyta: („A co to?”, „A po co?”).
- Ma coraz lepszą pamięć, może się już nauczyć prostej piosenki albo wierszyka (jeśli zechce!).
- Wie, jakiej jest płci i jak ma na imię.
- Rozumie, do czego służą przedmioty codziennego użytku.
- Potrafi rozwiązywać proste problemy, np. wie, że trzeba dosunąć do regału krzesło, by dosięgnąć czegoś, co znajduje się wysoko na półce.
- Radzi sobie z prostą układanką.
- Wie, ile to jest jeden (klocek, miś), ile dwa (samochody), a co znaczy „wiele”. Rozumie pojęcia w rodzaju „mniej”, „więcej”, „mniejszy”, większy”. Potrafi segregować przedmioty (np. do jednego pudełka wkłada klocki, do drugiego misie). Te umiejętności są ważniejsze od wymieniania cyferek po kolei (mnóstwo dzieci recytuje „jeden – dwa – trzy”, ale nic to dla nich nie znaczy).
Jeśli dziecko nie zadaje pytań, nie jest zainteresowane otoczeniem, nie układa prostych układanek, spróbuj poświęcać mu więcej czasu. Baw się z nim i rozbudzaj jego ciekawość.
Trzylatek całkiem nieźle mówi
- Używa kilkuset słów (a rozumie jeszcze więcej) i prawie wszystkich części mowy (czasowników rzeczowników, przymiotników itp.).
- Buduje zdania, także przeczące.
- Choć stosuje reguły gramatyczne, wciąż robi błędy. Większość trzylatków opuszcza trudne głoski lub zastępuje je innymi, przestawia sylaby, ale nawet obce osoby mogą wiele zrozumieć z tego, co dziecko mówi.
- Może się zacinać, zwłaszcza gdy jest przejęte lub się spieszy. Nie zwracaj na to uwagi, nie upominaj. Bo gdy smyk uzna, że ma problem z mówieniem, trudniej mu będzie przekroczyć ten etap.
- Maluch w tym wieku mówi już o sobie w pierwszej osobie („Chcę iść na dwór”, zamiast „Jaś chce…”).
- Rozumie polecenia i przynosi właściwą zabawkę, nawet jeśli nie pokażesz jej palcem.
- Potrafi wskazać wiele części ciała.
- Jest w stanie śledzić akcję bardziej złożonych bajek.
Jeśli twój trzylatek prawie nie mówi, zabierz go do logopedy, który sprawdzi, czy nie kryje się za tym jakiś problem. Zbada, czy malec dobrze rozumie, co się do niego mówi, w razie potrzeby poprosi o konsultację psychologa, laryngologa lub foniatrę. Niezależnie od przyczyn kłopotów pomoże malucha „rozgadać”.
Do logopedy trzeba pójść także wtedy, gdy trzylatek mówi tak niewyraźnie, że rozumieją go jedynie najbliżsi.
Trzylatek ma coraz sprawniejsze rączki
- Ruchy rąk są coraz lepiej skoordynowane.
- Jedna ręka zaczyna dominować.
- Dziecko rysuje i maluje, a jego rysunki są coraz mniej przypadkowe, choć na ogół trudno odgadnąć, co przedstawiają.
- Rysuje zamknięte kółko, próbuje kolorować obrazki, choć robi to niedokładnie.
- Umie ulepić wałeczek z plasteliny i nawlec duży koralik na sznurówkę.
- Z zapałem pomaga w ugniataniu ciasta.
- Próbuje używać nożyczek, choć sprawia mu to sporo trudności.
- Buduje wieżę z około ośmiu drewnianych klocków.
Jeśli twoje dziecko ma mało sprawne rączki, zachęcaj je do prac plastycznych. Dostarcz mu różnych przyborów plastycznych (kredki, farby, plastelina, koraliki). Pozwól malować palcami na dużych powierzchniach (np. arkuszu szarego papieru). Doceniaj wysiłek malucha i zbieraj jego prace, żeby wiedział, że są dla ciebie ważne.
Trzylatek biega, skacze, lubi ruch
- Trzylatek bez kłopotu biega, omija przeszkody i nie wywraca się z byle powodu.
- Schodzi ze schodów, stawiając nóżki na przemian.
- Na spacerach uwielbia urozmaicać sobie marszrutę: chodzi po krawężnikach, podjazdach dla wózków, schodkach.
- Potrafi kręcić się wokół własnej osi, podskakiwać, kucać, chodzić na palcach, stać na jednej nodze i zeskoczyć ze schodka, nie tracąc równowagi podczas lądowania.
- Wspina się po drabinkach, zjeżdża ze zjeżdżalni, jeździ na trzykołowym rowerku.
- Próbuje naśladować czyjeś ruchy.
- Łapie i rzuca piłkę.
Jeśli twoje dziecko jest mało sprawne fizycznie, postaraj się, by miało jak najwięcej okazji do zabawy na świeżym powietrzu. Pozwól mu korzystać z urządzeń na placu zabaw, nie strasz („Spadniesz, nabijesz sobie guza, złamiesz rękę”), ale czuwaj nad nim. Jeśli jest bardzo niezdarny i masz wrażenie, że pozostaje daleko w tyle za rówieśnikami, wybierzcie się do pediatry.
Trzylatek radzi sobie bez mamy
Trzylatek rozumie, że rozstanie z tobą to nie tragedia, bo za kilka godzin wrócisz. Jeśli zostawiasz go pod opieką babci czy niani, dobrze już to wie. Kłopot może być wtedy, gdy dotąd nie rozstawał się z tobą nawet na chwilę.
Uwaga: Jeśli twoja pociecha bardzo źle znosi rozstania, spróbuj przyzwyczaić ją do nich stopniowo.
Najpierw zostawiaj malca z dziadkami czy nianią na dwie godziny, potem na cztery itd.
Nie żegnaj go ze łzami w oczach, nie przedłużaj pożegnania w nieskończoność, ale też nie wychodź po kryjomu – bo dziecko straci poczucie bezpieczeństwa. Zawsze mów, gdzie będziesz („Idę do pracy”, „Na zakupy”) i kiedy wrócisz („Zjesz obiadek, pobawisz się i wtedy po ciebie przyjdę”).
Trzylatek interesuje się innymi dziećmi
Niektóre dzieci są bardzo towarzyskie, a inne mniej. Ale wszystkie trzylatki interesują się rówieśnikami i potrzebują ich. Trzylatek potrafi okazywać współczucie, bawić się z kimś, zawierać znajomości, a nawet się zaprzyjaźniać.
Jeśli malec jest odludkiem, postaraj się, by miał jak najwięcej okazji do przebywania wśród rówieśników. Chce się bawić z dziećmi? Świetnie. Woli obserwować z boku? Też dobrze. Nie przejmuj się wojnami w piaskownicy, ale reaguj, gdy smyk wyrywa zabawki albo ciągnie kogoś za włosy: on dopiero uczy się reguł i ktoś musi mu powiedzieć, że tak się nie robi. Jeżeli dziecko jest wyjątkowo nieśmiałe, nie steruj nim („Podejdź do chłopca i powiedz, jak masz na imię”), lecz daj mu szansę, by włączyło się do zabawy z własnej inicjatywy. Będzie mu łatwiej, jeśli spotka się z jednym rówieśnikiem, a nie całą rozbrykaną grupką.
WAŻNE INFORMACJE
WYTYCZNE PRZECIWEPIDEMICZNE
GŁÓWNEGO INSPEKTORA SANITARNEGO z 25.08.2020r
i obowiązki rodziców wg PROCEDURY BEZPIECZEŃSTWA
obowiązującej na terenie Przedszkola nr8 w Zawierciu
- Grupa dzieci z opiekunem powinna przebywać w wyznaczonej i stałej sali
- Zaleca się, aby do grupy dzieci przyporządkowani byli, w miarę możliwości, ci sami opiekunowie.
- Powierzchnia każdego pomieszczenia przeznaczonego na zbiorowy pobyt przypadająca na jedno dziecko nie może być mniejsza niż 1,5 m2.
- W sali, w której przebywa grupa należy usunąć przedmioty i sprzęty, których nie można skutecznie dezynfekować
- Dziecko nie powinno zabierać ze sobą do placówki i z placówki niepotrzebnych przedmiotów i zabawek (np. szczoteczki, pasta do zębów).
- Należy wietrzyć sale co najmniej raz na godzinę, w razie potrzeby – także w czasie zajęć.
- Należy zapewnić taką organizację pracy, która uniemożliwi stykanie się ze sobą poszczególnych grup dzieci (np. różne godziny zabawy na dworze).
- Rodzice mogą wchodzić z dziećmi do przestrzeni wspólnej, z zachowaniem zasady – 1 rodzic z dzieckiem/dziećmi w odstępie od kolejnego rodzica z dzieckiem/dziećmi 1,5 m, przy czym należy rygorystycznie przestrzegać wszelkich środków ostrożności (osłona ust i nosa, rękawiczki jednorazowe lub dezynfekcja rąk).
- Do przedszkola może uczęszczać wyłącznie dziecko zdrowe, bez objawów chorobowych sugerujących chorobę zakaźną.
- Dzieci do przedszkola są przyprowadzane/ odbierane przez osoby zdrowe.
- Jeżeli w domu przebywa osoba na kwarantannie lub izolacji w warunkach domowych nie wolno przyprowadzać dziecka do przedszkola.
- Jeśli dziecko przejawia niepokojące objawy choroby należy odizolować je od innych dzieci i niezwłocznie powiadomić rodziców/opiekunów w celu odebrania dziecka.
- Zaleca się korzystanie przez dzieci z pobytu na świeżym powietrzu, przy zachowaniu wymaganej odległości lub wyjście na pobliskie tereny rekreacyjne.
- W przypadku korzystania przez grupę z placu zabaw poza terenem przedszkola zaleca się korzystanie z niego przez dzieci z jednej grupy.
- Sprzęt na placu zabaw należącym do przedszkola, powinien być regularnie czyszczony z użyciem detergentu lub dezynfekowany.
- Przed wejściem do budynku należy skorzystać z płynu dezynfekującego do rąk lub założyć rękawiczki ochronne oraz zakryć usta i nos.
- Należy regularnie myć ręce wodą z mydłem oraz dopilnować, aby robiły to dzieci, szczególnie po przyjściu do przedszkola, przed jedzeniem i po powrocie ze świeżego powietrza, po skorzystaniu z toalety.
- Rekomenduje się monitoring codziennych prac porządkowych, ze szczególnym uwzględnieniem utrzymywania w czystości ciągów komunikacyjnych (np. poręcze, klamki)
Powrót do przedszkola w czasach pandemii
Drodzy rodzice,
Powrót do przedszkola tym razem odbędzie się w innej rzeczywisości, wciąż napływają różnego rodzaju informacje z mediów o groźnym koronawirusie, dzieci także je słyszą. Mogą być i one zaniepokojone lub wręcz wystraszone sytuacją.
Wielu z nas nie zwraca uwagi, na to że kilkuletnie dzieci, które są przecież uczestnikami obecnej sytuacji też ją, po swojemu przeżywają. Co robić, aby nie udzielał im się strach czy przerażenie, które być może odczuwamy w obcowaniu z epidemią?
Podstawowa zasada brzmi więc: należy z dziećmi rozmawiać i na bieżąco mówić, co się dzieje. Jeśli my czujemy niepokój, to dziecko będzie to widziało i też będzie się niepokoić.
Najlepszym sposobem na to, żeby zapanować nad nerwową atmosferą, by przejąć kontrolę nad emocjami, jest nazwanie tego, co się dzieje. A więc powiedzenie: „To nowa sytuacja, pewne rzeczy muszą się teraz zmienić, ale wiemy co robić”. Gdy dziecko dostanie taki komunikat, będzie spokojniejsze.
Jeśli uda się przeprowadzić taką rozmowę w sposób, który sam w sobie niesie ładunek spokoju i wsparcia, pokażemy mu, że wiemy, co mamy robić, mamy sytuację pod kontrolą, będzie czuło, że może nam zaufać i to je uspokoi.
Bardzo dobrym rozwiązaniem w takim przypadku może być bajka terapeutyczna, którą Państwu poniżej przedsztawiamy (link). Z pewnością pomoże maluchowi zapanować nad emocjami związanymi z powrotem do przedszkola w nowej rzeczywistości pandemicznej.
życzymy przyjemnej lektury i pozdrawiamy – wychowawczynie
https://mamanawypasie.pl/wp-content/uploads/2020/06/bajka_powrot_do_przedszkola.pdf